Privacy policy

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Duo Reges: constructio interrete. Quare attende, quaeso. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quare conare, quaeso. Sed residamus, inquit, si placet.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; A mene tu? Ad eos igitur converte te, quaeso.

Erat enim Polemonis. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Graccho, eius fere, aequalí? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sed quae tandem ista ratio est? Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Igitur ne dolorem quidem. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Laboro autem non sine causa; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus. Sed residamus, inquit, si placet. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Sed quae tandem ista ratio est? Nam de isto magna dissensio est. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Num quid tale Democritus? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quid sequatur, quid repugnet, vident. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? At iam decimum annum in spelunca iacet. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Est, ut dicis, inquam. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Maximus dolor, inquit, brevis est. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

Primum quid tu dicis breve?

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Summus dolor plures dies manere non potest? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Deinde dolorem quem maximum? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Itaque contra est, ac dicitis;

Praeclare hoc quidem. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.